АГАРОДНІКІ — сяляне, якія пасяляліся на невялікіх участках зямлі і выконвалі пэўныя павіннасці. Паводле «Уставы на валокі» 1557 г., агароднікаў надзялялі ўчасткамі зямлі па 3 моргі і ссялялі ў вёскі па 10 — 20 двароў недалёка ад фальваркаў. За надзел агароднікі працавалі ў велікакняжацкіх ці памешчыцкіх маёнтках 1 дзень у тыдзень без каня, а іх жонкі — 6 дзён за лета.
У час валочнай памеры (канец 30-х г. 16 ст.— сярэдзіна 17 ст.) у катэгорыю агароднікаў пераводзілі і чэлядзь. У 18 — 1-й палове 19 ст. агароднікамі зваліся жыхары беларускіх вёсак і мястэчак, якія мелі толькі хату і агарод. Напярэдадні рэформы 1861 г. агароднікі і
бабылі — самыя бедныя прыгонныя сяляне. У 1848 г. у Віленскай і Мінскай губерніях іх было адпаведна 6,9 і 9 % ад памешчыцкіх сялян, у Гродзенскай губерні у 1858 г. — 4,5 %.