АЙЧЫЗНЫЯ (атчызныя) людзі – залежны люд у спадчынных маёнтках памешчыкаў (феадалаў) у Вялікім княстве Літоўскім у ХV – ХVIII стагоддзях. Жылі ў большасці ў адной мясціне, з роду ў род выконвалі феадальныя павіннасці па спадчыне, таму іх называлі «непахожымі людзьмі», г.зн. былі пазбаўленыя права пераходзіць ад аднаго ўласніка да іншага (згодна з Прывілеем 1447 года).

У дакументах ВКЛ ХV – ХVІ стагоддзяў называліся таксама отчынамі (атрымлівалі ў спадчыну зямлю альбо маёнтак бацькі, «Отчыну»). Паводле павіннасцяў падзяляліся на цяглых, чыншавых і інш.