АРКА (ад лац. дуга, выгін) – у архітэктуры крывалінейнае перакрыцце праёма ў сцяне ці прасторы паміж 2 апорамі – слупамі, калонамі і г.д. Робіцца з каменю, цэглы, жалезабетону, металу, дрэва.


Па форме аркі бываюць паўкруглыя ці паўцыркульныя (найбольш пашырана), спічастыя, падковападобныя, кілепадобныя, шматлопасцевыя, паўзучыя і інш. Бываюць аркі несапраўдныя (дэкаратыўныя) і канструкцыйныя з рознымі відамі і назначэннямі На Беларусі арачныя канструкцыі з'явіліся ў XI-XII стагоддзях (арачныя праёмы, падпружныя і ступеньчатыя аркі Сафійскага сабора і Спаса-Ефрасіннеўскай царквы ў Полацку), пашырыліся ў архітэктуры готыкі, дзе часамі набывалі спічастую форму (касцёл у в.Гнезна Ваўкавыскага раёна).

У архітэктуры позняй готыкі і рэнесансу (XV-XVII ст.) пашырылася апрацоўка будынкаў дэкаратыўнымі арачнымі нішамі, аркатурай, якія стваралі актыўны рытм фасадаў (замак у Міры, царква ў Сынковічах Зэльвенскага раёна). У архітэктуры рэнесансу, барока, класіцызму развітыя арачна-калонныя кампазіцыі – аркады, што афармлялі галоўныя фасады будынкаў (палац у Рагачове, гандлёвыя рады ў Нясвіжы) або звязвалі асобныя карпусы палацавых будынкаў (палац у Ружанах Пружанскага раёна). Аркі былі галоўнымі кампазіцыйнымі элементамі брам (брама Ружанскага палаца). Арачная брама ў гонар знамянальных падзей ставілася асобна і называлася аркай трыумфальнай (на Беларусі былі ў Нясвіжы, Магілёве, Шклове для святочных урачыстасцяў). Арка шырока выкарыстоўвалася ў савецкай архітэктуры 1940-1950 гадоў у жылых і грамадскіх будынках. Арачныя кампазіцыі – у аснове стадыёна "Дынама" ў Мінску.