АТЫК (ад грэч. атычны) – сценка над карнізам, якая завяршае будынак, у выглядзе балюстрады або раскрапаванай лапаткамі і пілястрамі глухой муроўкі са шчытамі, зубчыкамі і інш. Мае дэкаратыўны характар як элемент кампазіцыі будынка.

З'явіўся атык ў архітэктуры старажытных Грэцыі і Рыма ў вылядзе высокай сценкі, аформленай барэльефамі або надпісамі. Крыху выкарыстоўваўся ў архітэктуры готыкі, больш шырока – у архітэктуры Адраджэння, барока і класіцызму. Атык мае нямала разнавіднасцей: суцэльны, балюстрадны і аркадны, грабеньчаты (складаецца з цокальнага фрыза і завяршальнага зубчатага грэбеня), шчытавы (утвораны шэрагам шчытоў).

У Беларусі атыкі пашырыліся з XVI ст., вядомыя ў рэнесансных палацах (Гродзенскі стары замак, Рагачоўскі палац), грамадскіх будынках (Нясвіжская ратуша і гандлёвыя рады), храмах (Заслаўская Спаса-Праабражэнская царква, Смаргонскі кальвінскі збор). У архітэктуры барока і класіцызму атык сустракаецца ў палацах (Дзярэчынскі палац) і культавых будынках, з XVII ст. на галоўным фасадзе паявіліся атыкавыя надбудовы ў выглядзе складаных па малюнку франтонаў (касцёл езуітаў у Гродне, царква ў Стоўбцах). Пашыраны і ў савецкі час у архітэктуры грамадскіх і жылых будынкаў (галоўны корпус НАН Беларусі і інш).

Атыкам называецца таксама нізкі верхні паверх над карнізам, які адрозніваецца ад ніжніх больш сціплым афармленнем і ссунуты ад плоскасці галоўнага фасада.