Б - другая літара беларускага алфавіта. Паходзіць з кірыліцкай («букі»), што ўтварылася графічным відазмяненнем візантыйскай літары В. Лацінскае В і славянскае Б пішуцца па-рознаму, бо лацінскі алфавіт узнік на аснове грэчаскага (праз этрускае) у VII – VIII стст. да н.э., калі перадавала гук «б», а ў перыяд стварэння славянскага алфавіта ў IX ст вымаўлялася грэкамі як «в» і замацавалася ў кірыліцы для перадачы гэтага гука. Не мела лікавага значэння. У сучаснай беларускай мове абазначае выбухныя звонкія губна-губныя фанемы, што рэалізуюцца па-рознаму ў залежнасці ад якасці суседніх гукаў ці пазіцыі ў слове (канцавой ці неканцавой). Ужываецца ў афіцыйных абрэвіятурах – Беларусь, БНР, БССР, БФК і г.д. Пры класіфікацыйным падзеле мае значэнне «другі» (пункт «б»), пры лічбавай нумарацыі – дадатковае значэнне для размежавання прадметаў пад адным нумарам (10 «Б» клас).

Loading