БАЛАЛАЙКА, калінок, балабайка – народны струнны шчыпковы музычны інструмент. Той, што зроблены самаробна, на Беларусі мае драўляную «скрыначку» рознага аб'ёму, ручку («шыйку») з рознай колькасцю ладоў і струн. Ігракі могуць выконваць музыку « па-балаечнаму» і «гітарна» («мінорна»).

Гук здабываецца ударам па струнах пальцамі правай рукі розным спосабам. Народныя музыканты выкарыстоўваюць інструмент як асобна, так і ў ансамблі (са скрыпкай, мандалінай, гітарай, гармошкай, скрыпкай і бубнам, дзе балалайка ўдзельнічае як падсобная). Пры ігры на балалайцы асоба здольныя выканаўцы альбо ўдзельнікі вечарыны могуць спяваць вясёлыя прыпеўкі, адмыслова танцаваць. Ёсць думка, што да нас балалайка трапіла з Расіі, можа, у XVIII ст. Як звычайна, пра такія рэчы (часу ўзнікнення) мяркуюць па даце запісу ў нейкім дакуменце (скажам, нават па перыядзе знішчэння нейкай мясціны, як Мінска ў 1068 годзе). Наконт балалайкі ёсць выява яе на размалёўцы адпаведнай эпохі ў Гродзенскім францысканскім касцёле. Этнаграфічная літаратура засведчыла яе з сярэдзіны XIX ст. Па пэўных прычынах (найперш савецкая прапаганда і агітацыя супраць «старога ладу» і «ворагаўновага», дзе высмеівался «буржуі», «нацдэмы», «кулакі» і г.д.) балалайка на Беларусі асабліва актыўна «пайшла ў ход» у 1920 – 1930 гады. Цяпер таксама ўжываецца. У самадзейных і прафесійных ансамблях рускіх народных інструментаў. У музычных школах, вучылішчах існуюць класы ігры на ёй.