БІЛА — старажытны самагучны ўдарны інструмент. Лакальная назва калатушка. Мае выгляд прамавугольнай з вузкім перахватам пасярэдзіне драўлянай або металічнай дошкі ці бруска, па якім б'юць («калатаюць») палкай з шарыкам на канцы або малатком. Біла вялікага памеру падвешвалі на білніцу, малое біла трымалі ў руцэ.

Пры ўдары па біле ўзнікаюць моцныя рэзкія гукі неакрэсленай вышыні. Выкарыстоўвалі як сігнальны інструмент, эмацыянальна камунікатыўны змест сігналаў успрымаўся праз тэмп удараў. Выкарыстоўвалася і ў манастырскім побыце (для адбівання часу дня, паведамлення пра розныя здарэнні). У 16 — 17 ст. тэрмінам біла карысталіся і для абазначэння малатка для настройкі струн і пёрка для брынкання па струнах. Біла зрэдку ўжываецца і ў наш час (у старажоўстве, на будоўлях). Білам называюць таксама язык звана.