БІСЕР (з арабс.) – невялікія круглыя альбо шматгранныя пацеркі, найчасцей са шкла, з дзіркай для нанізвання. Бісер вядомы з часоў старажытнага Егіпта; пазней, у X ст., сакрэт яго вырабу асвоіла Венецыя. На Беларусі шкляны і бронзавы бісер знойдзены з часоў ранняга жалезнага веку, VI – III стст. да н.э., у Рэчыцкім, IV ст. да н.э. – у Брагінскім раёнах. Знойдзены бісер і больш позняга часу. Характар пахаванняў паказваў, што бісерам нашы продкі вышывалі падалы і рукавы адзення, галаўныя ўборы.

У XVIII бісеры вырабляліся на Гродзенскай мануфактуры шкляных пацерак, у Любаньскім раёне. Бісерныя вырабы XIX ст. (вышываныя сумачкі, кісеты, футаралы, пано, партрэты і інш.) захоўваюцца ў Гродзенскім гісторыка-археалагічным музеі, Віцебскім абласным краязнаўчым музеі і ў некаторых Мінскіх музеях.

У наш час бісер выкарыстоўваецца для вырабу пацерак, маністаў, завушніц, для аздаблення сцэнічнага і святочнага адзення.