В – трэцяя літара беларускага алфавіта. Мае паходжанне з кірыліцкай В («ведзі»). Славянскае і лацінскае В вымаўляюцца па-рознаму. У сучаснай беларускай мове абазначае звонкія губна-зубныя фанемы («в») і («в'»), якія ў адрозненне ад рускай мовы не знаходзяцца ні ў якіх функцыянальных суадносінах з губна-зубнымі фанемамі («ф») і («ф'») і пасля галосных перад зычнымі, а таксама на канцы слоў пераходзіць у «ў» («траўка», «любоў»). Ужываецца ў афіцыйных абрэвіятурах – ВНУ. Пры класіфікацыі мае значэнне «трэці» (група «в»), пры лічбавай нумарацыі – дадатковае значэнне для размежавання прадметаў пад адным нумарам (шыфр № 2 в).

Loading