ВІЛЕНСКАЕ БАРОКА – архітэктурна-мастацкая сістэма, што склалася ў манументальна-культавай архітэктуры ВКЛ у сярэдзіне XVIII ст. Яго архітэктурныя помнікі вызначаюцца вытанчанасцю прапорцый, скульптурнай пластычнасцю фасадаў і інтэр'ераў, маляўнічасцю сілуэта, утворанага шмат'яруснымі ажурнымі вежамі і фігурнымі атыкавымі франтонамі.

Віленскаму барока, пашыранаму ва уніяцкіх храмах, уласцівыя не толькі пластычныя, але і кампазіцыйныя асаблівасці ў выніку спалучэння раманскіх і візантыйскіх стыляў, сімволікі.

Яркімі ўзорамі віленскага барока на Беларусі з'яўляюцца Полацкі Сафійскі сабор (пасля перабудовы 1738 – 1750 гг.), Беразвецкі кляштар базыльян, Глыбоцкі касцёл і кляштар кармелітаў, касцёлы ў Гродне, Оршы, Слоніме і інш.

Важную ролю ў сцвярджэнні арыгінальнай школы гэтага накірунку адыграла творчасць архітэктара Іагана (Яна) Глаўбіца (1700 – 1767 гг.).