ВІТАЎТ (1350 г. – 27.10.1430 г.) – князь гарадзенскі, трокскі, вялікі князь
ВКЛ (1392 – 1430 гг.). Сын вялікага князя Кейстута, пляменнік вялікага князя Альгерда – братоў, якія сумесна правілі ВКЛ і значна ўмацавалі яго. Не падтрымаў захоп улады ў ВКЛ стрыечным братам Ягайлам, яго саюз (унію) з Польшчай, у чым прадбачваў страту незалежнасці ВКЛ.
Неаднойчы вёў дыпламатычныя перамовы з крыжакамі, жадаў дабіцца ўлады ў ВКЛ ваенным шляхам. Паводле Востраўскага пагаднення 1392 г. стаў вялікім князем ВКЛ пажыццёва. Пасля перамогі над сваімі сапернікамі ў ВКЛ авалодаў Смаленскам, на некалькі гадоў дамогся ўплыву ВКЛ над Ноўгарадам, неаднойчы рознымі шляхамі спрабаваў падпарадкаваць Маскву (у тым ліку і тым, што выдаў замуж сваю дачку за сына вялікага князя маскоўскага).
Вёў сваю дальнабачную палітыку з татарамі ў іхніх міжусобіцах, але пацярпеў паражэнне ў
бітве на Ворскле 1399-га (як сведчаць гісторыкі, ён мудра адзначыў, што яно, тое паражэнне, многаму яго навучыла, каб пасля бачыць шлях да вялікіх перамог). Удасканаленне ягонай палітыка-дзяржаўнай, ваеннай дзейнасці (асабліва па здабыцці перамогі над крыжакамі ў
Грунвальдскай бітве 1410 г.) вылучыла яго ў шэраг самых яркіх дзеячаў XV ст., да ягонага голасу прыслухоўваліся ўсе еўрапейскія манархі.
Некаторыя краіны прасілі яго ўзяць іх пад сваю апеку. Двойчы (1429 г. і 1430 г.) спрабаваў аддзяліць ВКЛ ад Польшчы і ад рымскага папы атрымаць блаславенне на каралеўства. Яно было дадзена, але польскія кіруючыя колы зрабілі на той час усё магчымае, каб Вітаўт не стаў каралём і не аслабіў Польшчу. Не дачакаўшыся кароны, якую па дарозе з Рыма перахапілі польскія феадалы, сэрца 80-гадовага легендарнага Вітаўта не вытрымала, і ён у літаральным сэнсе скончыў свой пакутлівы і слаўны шлях у паходзе, на баявым кані – гэта значыць, памёр у цвярозым розуме і ў жаданні належнай будучыні ВКЛ, асноўную частку якога складалі беларускія землі.
Вітаўт, карціна XVII ст. з больш даўняй выявы Вітаўт, як і Ягайла, ведалі нямала еўрапейскіх моваў, але ў асноўным размаўлялі па-беларуску.