ВОСЕНЬСКІЯ ПЕСНІ – адзін з перыядаў каляндарна-абрадавай паэзіі, творы, спалучаныя з апошнім этапам палявых работ.

Гэтыя песні спявалі ў час асенняга жніва, пры выбіранні і апрацоўцы лёну, канапель, калі капалі бульбу і збіралі розныя ягады і грыбы. I ўсё гэта было злучана з унутраным светам чалавека. У сувязі з гэтым спявалася і пра яго розныя пачуцці, каханне, пра шчаслівую і няўдалую жаніцьбу: менавіта ў восень, калі заканчваліся многія неабходныя сялянскія работы, пачыналіся ўтварацца маладыя сем'і. Адсюль вялікая разнастайнасць сюжэтаў, матываў, духоўных шчырасці і сардэчнасці, лірызму і драматызму. I пры гэтым у песнях па-свойму тонка адлюстроўваюцца своеасаблівыя восеньскія нюансы, звязаныя з прыродай – з няяркім, але прыветлівым сонцам, з нечаканымі сібернымі ветрам і дажджом, колерамі лісця, жураўліным выраем, першым снегам і т.д., што ўсё магутна ўплятаецца ў чалавечыя настрой, летуценні і парыванні.

Як падкрэсліваюць даследчыкі восеньскіх песень у беларускім фальклоры А.Ліс і Л.Мухарынская, беларускі народ стварыў вельмі арыгінальны гэты жанр каляндарна-абрадавай паэзіі, вельмі адметны ад творчасці такога тыпу іншых народаў. Паступова восеньскія песні змяніліся, набывалі іншыя рысы; да іх пачаў набліжацца жанр вясельных песень. Пры гэтым у кожных рэгіёнах гэтае сумяшчэнне ішло па-рознаму і выяўлялася па-свойму, што сведчыць пра індывідуальную таленавітасць у многім невядомых народных аўтараў. Што восеньскія песні мелі часамі не энергічна-буйны, а працяжна-лірычны («зацягнуты») напеў, – усё гэта таксама сведчыць пра непаўторнасць жанру беларускіх восеньскіх песень, якія трэба ўспрыймаць такімі, якімі яны менавіта ёсць.