АДВЕРНІЦКАЯ ГАВОРКА — адна з разнавіднасцей умоўных моў. Была пашырана на ўсёй усходне-славянскай тэрыторыі. Ёю карысталіся прадстаўнікі розных сацыяльных груп: гандляры, рамеснікі, жабракі і інш.

Мае даўнюю гісторыю. Галандскі падарожнік Ісаак Маса зазначаў, што чуў яе ад удзельнікаў сялянскага паўстання пад кіраўніцтвам I.I.Балотнікава (1606-07 гг.), сярод якіх быў і паўстанцкі атрад з Беларусі.

Ад іншых умоўных моў адрознівалася выкарыстаннем выключна агульнаўжывальных слоў, семантыка якіх наўмысна зацямнялася рознымі маскіровачнымі элементамі, многія з якіх вядомы іншым умоўным мовам, напрыклад «ку-» («кувосень» — восень), «шу-», «шо-», «ша-» («шусто» — мястэчка, «шоле» — поле, «нешалеко» — недалёка); «-имн-», «-омн-» («густимный» — густы, «хитромный» — хітры). Асабліва быў пашыраны словаўтваральны спосаб, калі агульнаўжывальнае слова члянілася на склады, да кожнага з якіх дадаваўся аднолькавы маскіровачны элемент, напрыклад, «-фер-» («вафердафер» — вада). Часта склады слова мяняліся месцамі («лосома» — салома).

Як больш простая па будове адверніцкая гаврка з цягам часу выцесніла некаторыя іншыя ўмоўныя мовы (напрыклад, семежаўскіх жабракоў мову). Са зменай грамадскага ладу адверніцкая гаворка паступова знікла.