БАЛТЫ — 1) група старажытных лета-літоўскіх (латгалы, жэмайты, земгалы), пруса-ятвяжскіх (прусы, ятвягі, куршы, галінды, скальвы,
борці,
дайнова), днепра-дзвінскіх і верхняокскіх (голедзь) плямён.
2) Назва сучасных народаў — літоўцаў і латышоў, мовы якіх належаць да балтыйскай групы індаеўрапейскай сям'і моў. Паходжанне назвы балты звязваюць з лацінскай назвай вострава на поўначы Еўропы (Baltia, Balcia), які апісаў Пліній Старэйшы (1 ст. н.э.). Аднакарэнныя словы сустракаюцца ў паўночна-германскага храніста Адама Брэменскага (11 ст.), у нямецкіх (прускіх) хроніках, старажытна-рускіх і беларуска-літоўскіх летапісах 14 — 16 ст. У навуковы ўжытак тэрмін «балты» ўведзены нямецкім лінгвістам Г.Несельманам у 19 ст.
Фарміраванне балцкіх плямёнаў (3 — 2 тыс. да н.э.) даследчыкі звязваюць са шнуравой керамікі культурай, арэалы распаўсюджання якой ахоплівалі вялікія тэрыторыі Усходняй Еўропы, у т.л. і землі Беларусі. Пачатак актыўных кантактаў балтаў са славянскім насельніцтвам (
крывічамі,
дрыгавічамі, радзімічамі, вяцічамі, наўгародскімі славенамі) адносіцца да 2-й паловы 1 тыс. н.э., а пачынаючы з 13 ст. яны падтрымлівалі цесныя палітычныя, сацыяльна-эканамічныя і культурныя сувязі.
На думку сучасных археолагаў, лінгвістаў і антраполагаў, балцкі субстрат адыграў пэўную ролю ў фарміраванні этнічнай спецыфікі заходніх груп усходнеславянскага насельніцтва 9 — 13 ст., з якіх склалася беларуская народнасць.