БЭЛЬКА — гарызантальны нясучы элемент будаўнічай канструкцыі для падтрымання насцілу столі. У перакрыццях гаспадарчых пабудоў бэлькі звычайна рабілі круглымі (з бярвёнаў), у хаце — склюдаваныя (з брусоў). Рознае размяшчэнне бэлек (удоўж, упоперак, змешанае, з падзелам бэльку на галоўную — трам і другарадныя) — важны сродак стварэння мастацкай выразнасці інтэр'ера хаты.

На бэльку вешалі калыску, мацавалі хадунок, жэрдкі і інш. Канцы бэлек, што выступаюць звонку хаты, выкарыстоўваюць для стварэння карніза. У канцы 19 — пачатку 20 ст. на Беларусі ў вясковым будаўніцтве пераважала столь на папярочных бэльках, канцы якіх служылі для запуску крокваў.

У залежнасці ад канструкцыйнага вырашэння столі бэлькі могуць мець пазы, у якія кладуць дошкі. У хаце на бэлькі часам вырэзвалі памятныя надпісы (год будаўніцтва і інш.).