БЕРЛІНА — пласкадоннае драўлянае грузавое судна з палубай, двухсхільным дахам і мачтай. Лакальная назва берлінка. Хадзіла судна ўніз і ўверх па цячэнню ракі з дапамогай вёслаў, бусакоў, ветразяў, а таксама буксірнага парахода. Служыла 10 — 14 гадоў.

Канструкцыйна берліна падзялялася на 2 тыпы: барачнага (руская берліна) з закругленым носам, стромкай кармой і разгорнутымі бакамі; лодачнага (заходняя, або нямецкая, берліна) з доўгім вострым носам і завостранай кармой. Абодва тыпы памерамі амаль не адрозніваліся: даўжыня 21 — 45 м, шырыня 4 — 11 м, грузападымальнасць ад 50 да 600 т.

Рускія берліны будавалі і выкарыстоўвалі на Дняпры і Прыпяці (лепшымі па якасці лічыліся судны, зробленыя майстрамі Веткі, Лоева, Радуля і іншых паселішчаў на Сожы). Заходнія берліны будавалі на Нёмане, Прыпяці, а таксама ў Прусіі і Польшчы, адкуль праз Заходні Буг і Дняпроўска-Бугскі канал судны заходзілі ў Прыпяць.

Трывалая і зручная берліна з'явілася на рэках Беларусі ў 2-й чвэрці 19 ст. і з сярэдзіны стагоддзя паступова выцесніла байдак і віціну (у 1880—90-я г. берліны складалі 2/3 усіх суднаў на Дняпры). Бытавалі да пачатку 20 ст.