ДАХОЎКА – керамічная плітка для накрыцця дахаў пераважна мураваных будынкаў (называлася таксама чарапіца). Адзін з найбольш вогнетрывальных і даўгавечных дахавых матэрыялаў, які ў познім сярэднявеччы адыгрываў пэўную ролю ў дэкаратыўным аздабленні храмаў, палацаў, замкаў. Вядома з 14 ст. Спачатку яна была паўцыркульнай або жалабаватай (14 – пачатак 15 ст.), затым пляскатай – "бабровы хвост" (15 – 16 ст) і простай з паўкруглым канцом (15 – 17 ст.). Паступова яе замяніла хвалістая, або галандская дахоўка (канец 17 – пачатак 20 ст.).

Схілы і верх стромкіх дахаў накрывалі каньковай дахоўкаю з доўгім (да 9 см) выступам накшталт птушынай галавы з дзюбай і круглай адтулінай для мацавання вялікім каваным цвіком да кроквы (Мірскі замак, Гродзенскі Стары замак).

У 18 ст. існавала чорнаглянцавая дэкаратыўная дахоўка (Гродзенскі Брыгіцкі касцёл) і непаліваная дахоўка з налепамі (Мінская Петрапаўлаўская царква). Акрамя гладкай зялёнай і карычневай паліванай дахоўкі, выраблялі і дахоўку з паверхняй у выглядзе рыбінай лускі (Гродна, Мсціслаў).

Да канца 18 – сярэдзіны 19 ст. дахоўку звычайна рабілі мясцовыя ганчары разам з кафляй і посудам. У 1-й палове 20 ст. распаўсюдзілася так званая штампаваная дахоўка, зробленая машынным (заводскім) спосабам са складана прафіляванай паверхняй. Такая дахоўка часам мела заводскія клеймы. У 1920–30-я г. ў Заходняй Беларусі рабілі цэментную і шкляную дахоўку.