ДРАЎЛЯНЕ – усходнеславянская этнічная супольнасць у 8 – 10 ст. Старажытная назва дрэўлі паходзіць ад мясцовасці, дзе яны жылі – у дрымучых лясах на правабярэжжы Прыпяці, па цячэнню р.Цецераў, Уж, Убарць, Сцвіга. На ўсходзе межавалі з палянамі, на захадзе – з
валынянамі і
бужанамі, на поўначы – з
дрыгавічамі.
Археалагічныя помнікі драўлян –
курганы з пахавальным
абрадам трупаспалення, з канца 10 ст. – трупапалажэння (на тэрыторыі Беларусі сустракаюцца ва Усходнім Палессі). Займаліся земляробствам, жывёлагадоўляй,
ганчарствам, ткацтвам, апрацоўкай жалеза, жылі ў паўзямлянках.
Галоўныя гарады: Уручый (Оўруч), Горадск; у Іскорасцені (Корасцень) жылі князь і старэйшыны з мясцовай знаці. У 9 – 10 ст. мелі ўласную племянную арганізацыю з сваімі князямі і войскамі. Пасля 945 тэрыторыя драўлян далучана да Кіеўскай Русі і стала ўдзельным княствам з цэнтрам у горадзе Уручый. Апошні раз упамінаецца пад 1136 г.
Аўтар: Г.В.Штыхаў
Крыніца: Этнаграфія Беларусі: энцыклапедыя / Беларуская Савецкая Энцыклапедыя; рэдкалегія: І.П. Шамякін (галоўны рэдактар) [і інш.]. - Мінск: БелСЭ, 1989. - 375 с.