ЕЛЬСКІ АЛЯКСАНДР КАРЛАВІЧ (1834 г., в.Дудзічы Пухавіцкага р-на – 1916 г.) – гісторык, этнограф, публіцыст, пісьменнік. Брат Міхаіла Карлавіча Ельскага. Скончыў Мінскую гімназію (1852), член Акадэміі ведаў у Кракаве (1892).

3 1860-х жыў у в.Замосце (Пухавіцкі р-н), дзе стварыў літаратурна-краязнаўчы музей, дзеля чаго сабраў каля 10 тысяч кніг (у тым ліку старадрукі, амаль усе польскія і беларускія хронікі, дыярыушы і інш.), больш за 2 тысячы гравюр, калекцыі карцін, манет, археалагічных знаходак, шмат малюнкаў заходнееўрапейскіх і мясцовых мастакоў, асобныя рэчы і лісты А.Міцкевіча і Т.Касцюшкі, калекцыі фарфору, шкла, слуцкіх паясоў, каля 20 тысяч аўтографаў і дакументаў.

Аўтар больш 10 тысяч гісторыка-краязнаўчых артыкулаў пра Беларусь для «Геаграфічна-гаслоўніка...» (т. 1-14, 1880-1895), «Вялікай універсальнай ілюстраванай энцыклапедыі» (т. 7-8, 1892). Пра вёску і пра маральныя праблемы яе напісаў творы «Сынок», «Нашы перасяленцы» і інш. Выдаў зборнік «100 прыказак, загадак, прыдумак і гавэндаў для пажытку беларускага (крывіцкага) народа». Пісаў на беларускай, польскай, рускай мовах. Кніжныя і рукапісныя яго зборы знаходзяцца ў Кракаве, Варшаве, Вільнюсе і часткова ў Мінску.