ГАРЛАЧ – ганчарны выраб; гліняная пасудзіна для захавання малака і малочных прадуктаў. У пісьмовых крыніцах старажытнарускага часу вядомы пад назвай "кринъ". Рабілі з выцягнутым тулавам, пукатымі бакамі і звужанай шыйкай, але шырэйшым за дно вусцем (без ручкі і дзюбкі). У гісторыі развіцця ганчарных вырабаў быў прататыпам збана.

Прапорцыі сілуэта гарлача маюць мясцовыя адрозненні: на паўднёвым захадзе пераважаюць з аб’ёмным тулавам, на ўсходзе – падоўжаныя, зграбныя па абрысах, на паўночным захадзе – слабапрафіляваныя з шырокім горлам. Найбольш ярка лакальныя асаблівасці выяўляюцца ў мясцовых назвах: на Падняпроўі і ў сумежных з ім паўднёва–ўсходніх раёнах Падзвіння – гарлач, на захадзе – стаўбун, на паўночным усходзе Падзвіння – жбан, на Палессі, у заходніх раёнах Цэнтральнай Беларусі – гладыш, ладыш, у паўночна-заходніх раёнах – збан, паралельна ўжывалася назва берасцень (звязана з даўняй традыцыяй аплятаць гарлачы стужкамі бяросты).

Выраблялі гарлачы гартаваныя, чорназадымленыя і паліваныя. Упрыгожвалі глянцаваннем, прачэрчаным па сырой паверхні лінейна – хвалістым арнаментам, геаметрычнай і расліннай ангобнай размалёўкай і каляровымі фарбамі.