К – дванаццатая літара беларускага алфавіта. Паходзіць з кірыліцкай К («кака»), якая ўзнікла на аснове грэка-візантыйскай устаўной К («капа»). У старабеларускай графіцы ў сувязі з функцыянаваннем розных пісьмовых школаў і выкарыстаннем розных тыпаў пісьма (устаў, паўустаў, скорапіс) ужывалася ў некалькіх варыянтах, якія дапамагаюць вызначыць час і месца напісання пэўнага помніка. Абазначала гукі «к», «к'» («камень», «кислый»). Мела лічбавае значэнне «дваццаць». У XVI ст. акрамя рукапіснай формы набыла друкаваную.

У сучаснай беларускай мове абазначае шумныя глухія выбухныя заднеязычныя зычныя гукі «к», «к'». Бывае вялікая і малая, мае рукапісную і друкаваную формы. Пры класіфікацыйным падзеле мае значэнне «адзінаццаты» (група «к»), пры лічбавай нумарацыі – дадатковае значэнне для размежавання прадметаў пад адным нумарам (шрыфт № 8к).Для пошуку патрэбнага матэрыялу рэкамендуем карыстацца формай "Поиск"!