КАФЛЯ – (ад ням. Kachel), керамічны выраб для абліцоўкі і дэкаратыўнага аздаблення печаў, грубак, камінаў, сценаў кухні, ванны і інш. Уяўляе сабою плітку, тыльны бок якой мае выгляд адкрытай каробкі (румпы) для замацавання ў муроўцы. Паводле формы і прызначэння падзяляюцца на сценныя, вуглавыя, паясовыя, карнізныя, а таксама перамычкі, каронкі, дахоўкі, балясіны, медальёны і інш. Паводле мастацкага аздаблення бываюць гладкія і рэльефныя, тэракотавыя і паліваныя празрыстай і каляровай палівай, размаляваныя.

На Беларусі выраб кафлі пашыраны з XIV ст. У дэкоры выкарыстоўвалі геаметрычныя, раслінныя, анімалістычныя матывы, партрэтныя і геральдычныя выявы, сюжэтныя сцэны.

У канцы XVI – 1-й палове XVII ст. беларускае кафлярства дасягнула найбольшага росквіту. З 2-й паловы XVII ст. кафлю выраблялі ў так званым дывановым стылі, дзе кожная асобная частка складала фрагмент агульнага малюнка. Беларускае кафлярства XVII ст. значна ўплывала і на развіццё вытворчасці кафлі ў Рускай дзяржаве, дзе працавалі беларускія майстры з Копысі, Мсціслава, Дуброўны, Віцебска і іншых гарадоў (іх вырабамі аздобленыя Церамны палац Крамля, Круціцкі церам, царква Георгія Неакесарыйскага ў Маскве, Уваскрасенскі сабор Новаіерусалімскага манастыра ў Істры і інш.).

У канцы XIX – пачатку XX ст. у Беларусі працавалі заводы ў Бабруйску, Барысаве, Віцебску, Івянцы, Копысі, Мінску, Магілёве, Навагрудку і іншых паселішчах, прадукцыя экспартавалася і за мяжу. Рэльефную кафлю з савецкай сімволікай у 1920 – 1930-я гг. выпускаў Копыскі кафляны завод.