КАМОРА – 1) кладоўка, гаспадарчая пабудова для захоўвання збожжа, прадуктаў харчавання; сховішча найбольш каштоўнай маёмасці. Выгараджанае дошкамі, брусамі ці дылямі памяшканне ў сенцах. Падлога і столь рабіліся з дошак. Была найбольш пашыраная ў гаспадарках бяднейшых сялянаў, заможныя сяляне будавалі клеці. Вядомая на ўсёй Беларусі, але абавязковай пабудовай сялянскага двара не стала. У сядзібных дамах магнатаў і шляхты, у флігелях і іншых збудаваннях каморы мелі і іншае прызначэнне. У многіх гаспадаркаху каморы рабілі «хлебныя», печы і яны набылі функцыі пякарняў (Дубіца Салігорскага, Івань Слуцкага, Астрашыцкі Гарадок Мінскага раёнаў). Каморы, якія прылягалі да жылых пакояў, паступова ператварыліся ў спальні тыпу алькежаў з камінамі або кафлянымі печамі-грубкамі (Гайцюнішкі Воранаўскага раёна). У некаторых дамах ХVІ – ХVІІ стст. камора размяшчалася ў мезаніне над ганкам.


Разнастайныя гаспадарчыя каморы былі ў корчмах, стадолах, сырніцах, крамах, замкавых збудаваннях. У XVI – XVII стст. існавалі каморы як асобныя збудаванні (г.Смалявічы, Кобрынскі замак). Яны былі падобныя на клеці, але мелі больш вузкае прызначэнне;

2) кантора пры лясніцтве да 1917 г.;

3) у ХV – ХVІІІ стст. – мытня на Беларусі.