Астатнія ходзяць вакол іх. Пасля словаў:
Пойдзем у лес.
Мала нас.
Возьмем дружку,
Сваю таварышку –
забіраюць з карагоду адну ўдзельніцу. Гульня заканчваецца, калі ў цэнтр пяройдуць усе (запіс А.Лозкі, 1987, в.Дзяржынск Лельчыцкага раёна). Існуюць іншыя варыянты.
У запісе Е.Раманава, змешчаным у «Беларускім зборніку» (1912), удзельнікі гульні выбіраюць «дзедзьку». Ён падыходзіць з чапялою да адной з удзельніцаў, якія сядзяць, і гаворыць: «Брала б я каноплі... ды таварышаў мала. Ты, Мар'янка, прыстань ка мне!.. Пайдзі, дзеўка, замуж: не будзеш ні палоць, ні малоць, ні су гор ваду насіць...». Тая ўстае і трымаецца за «дзедзьку» ззаду. Калі ўсе ўдзельніцы ўтвораць «пляцёнку» за «дзедзькам», ён пачынае кашляць. Апошняя з «пляцёнкі» пытае: «Чаго ты, дзедзька, кашляеш?» – «Як жа мне не кашляць, маё дзіцятка! Набраў жонак маладых: не хочуць ні палоць, ні малоць, ні су гор ваду насіць!». Затым праганяе ўсіх, акрамя першай. З ёю ён танцуе і спявае:
Мы з табою, бабка, века векавалі,
3 аднае лыжкі крупкі клювалі.
У гульнях адлюстраваныя вясновыя палявыя работы, шлюбная пара; ідэйна і тэматычна яны падобныя да гульні «Журавель» і старажытнай усходнеславянскай гульні «Проса».
Музычны варыянт «Канапелькі» зафіксаваны экспедыцыяй лабараторыі беларускай танцавальнай творчасці Беларускага дзяржаўнага універсітэта культуры і мастацтваў у Чэрвеньскім раёне Мінскай вобласці.
