KAША — 1) вясельная абрадавая страва, якой частавалі маладых пасля першай шлюбнай ночы (часам і перад шлюбнай ноччу). Калі маладых, накрытых ручніком або наміткай, прыводзілі з каморы ў хату, свякроў у вывернутым кажусе пугай здымала з іх пакрывала, кідала яго на печ, a іх садзіла за стол і тройчы папераменна частавала з лыжкі кашай, трымаючы ў руках пугу. Пакаштаваўшы кашы, жаніх браў з рук маці лыжку з рэштай кашы і кідаў яе на печ. Свякроў «біла» маладых пугай і выганяла з-за стала. Маладыя абягалі вакол стала і выходзілі з хаты, а свякроў садзілася на іх месца. У некаторых мясцовасцях маладая выбягала з-за стала з хлебам у руках, а малады — з соллю і клалі іх на паліцу. Месца маладьіх за сталом займалі госці. Неўзабаве маладая вярталася з закускай, частавала свякроў, апаясвала яе поясам уласнага вырабу, вешала на плечы ручнік, а на галаву завязвала чыстую хустку (Віцебшчына). У некаторых вёсках Віцебшчыны маладых садзілі за стол, у канцы якога станавілася свякроў з пірагом у руках, а пажылая жанчына з роду маладога несла гаршчок з кашай і крычала: «Горача, горача!». Прыданкі маладой кідалі ёй на рукі кавалак палатна. Малады, за ім маладая лыжкай бралі кашу і кідалі яе на печ, а свякроў пірагом выганяла іх з застолля і са сваёй раднёй садзілася на іх месца. Рытуал кідання кашы на печ ці ў парог уяўляе сабой рэшткі стараж. абраду ахвярапрынашэння продкам роду. Да ХІХ ст. яго першапачатковае значэнне сцерлася.

2) Абрадавая страва на радзінах (глядзіце Бабіна каша).