КАТРУШНІЦКІ ЛЕМЕЗЕНЬ – умоўная
мова дрыбінскіх шапавалаў. Была пашыраная ў м.
Дрыбін Чавускага павета. Каб трымаць у сакрэце тое, пра што гавораць, і пазбегнуць яго скажэння, карысталіся мовай толькі па-за домам, у час
адыходніцтва (майстры працавалі ў дамах заказчыкаў, пераходзячы з вёскі ў вёску). Часам гаворку не ведалі нават члены адной сям'і, якія займаліся шапавальскім рамяством.
Паводле запісаў Е.Р.Раманава, лексічны склад налічваў блізу 915 словаў і ахопліваў 13 паняційных групаў. Большасць паняццяў выражаліся агульнаўжывальнымі беларускімі словамі, зацемненымі спецыфічнымі ўстаўкамі-прыстаўкамі: (кулуг, куцэгла, шурака, шупіла, беяго, беяе), а таксама вузкадыялектнымі словамі («писарыць» – пісаць, «моршчык» – нос), асобныя словы ўтвараліся перастаноўкай складоў («лосома» – салома), ужываліся словы іншамоўнага паходжання (з грэч. «лыкус» – воўк, з укр. «гербацень» – гусак). Словазлучэнні і сказы ўтвараліся на ўзор агульнанароднай мовы, напрыклад, «гурь маньку хавбовъ» – дай мне грошай. Фальклорных твораў на гаворцы шапавалаў не зафіксавана.