«КРЫВЫ ТАНОК» — веснавы карагод. Называўся таксама «Крывы танец». Пашыраны на ўсходзе Беларусі. Дзяўчаты, узяўшыся за рукі, з песняй абыходзілі «крыва» трох удзельніц (або хлопчыкаў, або калкоў, убітых у зямлю). Затым карагод замыкаў ланцуг. У многіх варыянтах тэкстаў гаворыцца пра нялюбага мужа («Мой нялюбы ў гуслі грае» — Веткаўскі раён); выяўляецца масленічная тэматыка («Дзеўкі кашу варылі, //Жоўтым маслам палівалі, //Белым сырам пасыпалі» — Веткаўскі р-н), казачная таямнічасць і інш.

Карагод вядомы з глыбокай старажытнасці і звязаны з язычніцкімі шлюбнымі ігрышчамі («Пайду ў танок, саўю вянок»). Матыў згубленага вянка (сімвал дзявочай цнатлівасці) і засеянага поля (сімвал пладавітасці жанчыны) — асноўная ідэя песень і дзеянняў карагода. У Гомельскім павеце таксама вадзілі «крывы танок» пад песню «Ой, венча, мой венча» («Ой, я цябе звіла, я цябе ды не насіла...// А мацюхна зняла, да й нялюбаму дала», — запіс З.Радчанка).

У Чарнігаўскай губерні беларусы вадзілі карагод «Лука» вакол трох хлопчыкаў, якіх затым падымалі вышэй галавы, каб «доўгі лён радзіў» (запіс М.Косіч). Водзяць «крывы танок» і з сучаснымі песнямі («Ой, на рэчцы, рэчцы там дзеўка гуляла») у Веткаўскім раёне, які з'яўляецца эпіцэнтрам бытавання «крывога танка», як і карагода «Страла».

На масленічным тыдні, калі ў асноўным вадзілі «крывы танок», быў так званы «крывы чацвер», на які не рэкамендавалася што-небудзь садзіць у агародзе. Апісанне аднаго з варыянтаў карагода зрабіў У.Дабравольскі ў «Смаленскім этнаграфічным зборніку» (1903), калі дзяўчаты становяцца на некаторую адлегласць адна ад адной, утвараючы быццам бы тры вяршыні трохвугольніка. Астатнія ўдзельнікі, узяўшыся за рукі і ўтварыўшы ланцужок, з песняй абыходзяць дзвюх дзяўчат, якія знаходзяцца ў аснове трохвугольніка і аббягаюць кожны раз з другога боку дзяўчыну, якая стаіць на яго вяршыні. Карагод у час руху ўтварае фігуру, падобную на дзве злітыя васьмёркі.