КУЧА — спосаб выпальвання драўнянага вугалю для кавальства. Называлася таксама капа, мулёр. Кучавы спосаб сухой перагонкі сасны на Беларусі вядомы з XVII ст., у ХІХ ст. быў асноўным спосабам выпальвання вугалю. Рабілі пераважна стаячыя кучы (дровы ўкладвалі стаўма ў выглядзе конуса), якія мелі аб'ём ад 15 да 400 м³; ляжачыя кучы (дровы ўкладвалі гарызантальна, штабелем) былі большых памераў — да 1000 м.

Для ўкладкі куч рыхтавалі ў лесе спецыяльную пляцоўку (ток). Палены даўжынёю да 1 м ставілі па кругу шчыльна адно да аднаго, звычайна ў 2 ярусы. Зверху накладвалі дробныя дровы. Паверхню куч абкладвалі хваёвымі галінамі і дзёрнам, засыпалі зямлёй і ўтрамбоўвалі, каб не было доступу паветра. Адтуліны пакідалі толькі ўнізе і ўверсе кучы, каб хутчэй разгарэліся дровы, потым іх закрывалі. На працягу 1—2 тыдняў рабочыя-вугляпалы рэгулявалі працэс гарэння. Тушылі агонь, засыпаючы зямлёй. Праз двое — трое сутак астылую кучу разграбалі спецыяльнай лапатай з доўгім дзяржаннем і даставалі вугаль.