КУПАЛЬСКІЯ ПЕСНІ — купальныя песні, купалкі, янаўскія песні. Адносяцца да летняга цыкла каляндарна-земляробчага фальклору. Іх пачыналі спяваць за 2 тыдні да купалля, аднак сваё функцыянальнае прызначэнне яны выяўлялі ў купальскае свята: суправаджалі збор зёлак, выправу на месца святкавання, спяваліся пры купальскім вогнішчы, у карагодзе, пад час агледзінаў жыта, пускання вянкоў на рачную плынь. Звязаныя з найбольш старажытным культам славянскага язычніцтва, які нясе ў сабе адбітак касмаганічных міфалагічных уяўленняў. Замыкаюць непарыўны ланцуг веснавых абрадаў і папярэджваюць абрады жніва — Купалле адзначалася ў самы пярэдадзень даспявання жыта, калі земляроб клапаціўся аб захаванні ўраджаю ад розных стыхіяў, што ўяўляліся яму ў вобразах міфічных істотаў.

Асноўнае маеца ў купальскай паэзіі займае любоўная лірыка. У ёй адлюстравалася радасць чалавека — сведкі найвышэйшага росквіту прыроды, зямнога плёну, яго імкненне кахаць, быць шчаслівым. Адзін з цэнтральных вобразаў купальскіх песень — Купалінка (Купалка), якая выступае апякункай дзяўчатак, моладзі. Ёй дапамагае Купальнічак (Купаліш) — хлопец-завадатар гульняў пры купальскім вогнішчы.