КУСТАВЫЯ ПЕСНІ — від веснавых песень, якія выконваліся ў час веснавога земляробчага свята Сёмухі. Спяваліся пераважна на Палессі. Суправаджалі абрад ваджэння куста, што ўвасабляў жыватворныя сілы прыроды і быў нібыта здольны перадаваць іх зямлі, полю («Дзе куста вадзілі, там пшанічанька радзіла»), a таксама служыў сімвалам роду і сувязі са светам продкаў, ад якіх «залежаў» ураджай («Пакланіся кусту, то ён дасць хлеба лусту»).

Падзяляюцца на рытуальныя, заклінальныя і велічальныя (хоць не заўсёды сустракаюцца ў чыстым выглядзе). Рытуальныя песні адлюстроўваюць галоўныя моманты абраду — паход дзяўчатак у лес, шэсце «дзявоцкага войска» на чале з кустом па вёсцы, віншаванне гаспадароў з доўгачаканым святам заканчэння веснавых працаў з просьбаю надарыці куст. Аграрныя заклінальныя песні былі прызначаныя магічным шляхам забяспечыць добры ўраджай. Песні, прысвечаныя хлопцу і дзяўчыне, закліналі каханне, шчаслівы лёс. Матывы шлюбу і ўрадлівасці зямлі ў іх непарыўна звязаныя: куст не толькі жыватворна ўплывае на рост «сачавічанькі», але і надзяляе расліну чароўнай сілай — хто яе сарве, той знойдзе сабе пару. Велічальныя песні ўхваляюць «зеляненькі куст», куст роднай вёскі, узвышаюць удзельніцаў свята, «дзявоцкае войска», якое «ніхто не б'е, не ваюе», услаўляюць шчодрых гаспадароў.