Л – трынаццатая літара беларускага алфавіта. Паходзіць з кірыліцкай λ («людзі») што ўзнікла на аснове грэка-візантыйскай устаўной λ («ламбда»). У старабеларускай графіцы ў сувязі з функцыянаваннем розных пісьмовых школ і выкарыстаннем розных тыпаў пісьма (устаў, паўустаў, скорапіс) ужывалася ў некалькіх варыянтах, якія дапамагаюць вызначаць час і месца напісання помнікаў. Абазначала гукі «л», «л'» («лавра», «лилия», «львица»). Мела лікавае значэнне «трыццаць». У XVI ст., акрамя рукапіснай, набыла друкаваную форму.

У сучаснай беларускай мове абазначае санорныя змычна-праходныя ротавыя пярэднеязычныя зычныя гукі «л», «л'» («волат», «ільгота» – «йіл'гота», «хваля» – «хвал'я»). Бывае вялікая і малая, мае рукапісную і друкаваную формы. Пры класіфікацыйным падзеле мае значэнне «дванаццаты» (група «л»), пры лічбавай нумарацыі – дадатковае значэнне для размежавання прадметаў пад адным нумарам (шыфр № 8 Л).