ЛАДДЗЯ – старажытнае рачное і марское судна ўсходніх славян. Шырока бытавала на тэрыторыі Беларусі. На ладдзі плавалі па Дняпры ў Візантыю яшчэ ў VII – X ст., на іх перавозілі грузы па «шляху з вараг у грэкі». Караваны ладдзей спускаліся па Дзясне, Прыпяці, Дняпры ў Кіеў. Паводле сведчання Канстанціна Багранароднага, каркасы ладдзей выраблялі на верхнім Дняпры і сплаўлялі да Кіева, дзе іх абсталёўвалі вёсламі і ветразямі. Для плавання па Чорным моры ладдзі ў вусці Дняпра дадаткова абсталёўваліся, забяспечваліся прадуктамі харчавання і зброяй.

Вялікая ладдзя змяшчала 40 — 60 і нават 100 чалавек. Канструкцыйна яна ўяўляла сабою аднадрэвы човен, найчасцей — з дашчанымі набоямі па баках для павелічэння памераў. З ХІІ ст. ладдзя мела палубу. Кіравалася рулявымі вёсламі на карме і носе, рухалася з дапамогай грабных вёслаў і ветразя. Грабцы на ладдзі называліся ладзейшчыкамі, ладзейнікамі. Тэрмін «ладдзя» выйшаў з ужытку ў XIV ст. ў сувязі са з'яўленнем тэрміна «судна».