ЛАПО Іван Іванавіч (29.08.1869 — 23.12.1944) — гісторык. Скончыў Пецярбургскі універсітэт (1892). Прафесар Тартускага (1905-19), Каўнаскага (1933-40), Вільнюскага (1941) універсітэтаў. У 1921-33 гг. жыў у Празе.
Асноўныя працы прысвечаны гісторыі Вялікага княства Літоўскага, руска-літоўска-польскім і беларуска-літоўска-польскім дзяржаўна-палітычным і этнакультурным сувязям у XIV — XVIII 18 ст. Распрацоўваў пытанні этнагенезу і этнічнай гісторыі ўсходніх славян (у тым ліку і беларусаў) і інш. народаў Усходняй Еўропы. Складванне беларускай народнасці, на яго думку, праходзіла ў XIV —XVI ст., калі актывізаваліся працэсы этнічнай кансалідацыі нашчадкаў старажытных крывічоў, дрыгавічоў і радзімічаў. Сярод прыкмет, якія характарызавалі этнічныя асаблівасці беларусаў у эпоху феадалізму і больш позні час, выдзяляў мову, побыт і культуру, гістарычныя і этнаграфічныя традыцыі. Значную ўвагу аддаваў міжэтнічным адносінам у Вялікім княстве Літоўскім і Рэчы Паспалітай. Распрацоўваў пытанні паходжання і гісторыі шляхты, дзяржаўна-прававога становішча Вялікага княства Літоўскага пасля Люблінскай уніі 1569 г. і інш.
У яго працах вялікі фактычны матэрыял, заснаваны на вывучэнні шырокага кола гістарычных крыніц.
Калі вы маеце нейкую інфармацыю пра гісторыю, культуру, этнаграфію Ганцаўшчыны і хацелі б яе змясціць у сеціве,
вы можаце звязацца з намі напісаўшы ў форму зваротнай сувязі.