ЛЮБЕЦКІ ЛЕМЕНТ — адна з жабрацкіх умоўных моў. Была пашырана ў Мсціслаўскім, Чавускім, Клімавіцкім, Чэрыкаўскім паветах Магілёўскай губерні. Носьбітаў любецкага лементу ў кожным павеце людзі называлі па-рознаму (старцы, калекі, сляпцы, жабракі), самі сябе ж яны звалі любкамі (адсюль назва мовы).

Узнік любецкі лемент у глыбокай старажытнасці разам з жабрацкім самакіраваннем (з мэтай скрыць свае распараджэнні ад пабочных людзей). У лексічных і словаўтваральных адносінах блізкі да катрушніцкага лемезня. У канцы ХІХ ст. Е.Р.Раманаў запісаў каля 1000 слоў любецкага лементу.

У галіне лексікі ад іншых жабрацкіх умоўных моў (выцірняцкага гаўрыдніка, семежаўскіх жабракоў мовы) адрозніваўся пашыранасцю агульнаўжывальных беларускіх слоў, зацемненых спецыфічнай прыстаўкай «ку-» (звычайнана яе пераносіўся націск: «кувецер» — вецер, «кучеловек» — чалавек), ужываліся таксама словы з устаўкай-прыстаўкай «шо-» («шоле» — поле),устаўкай «-ймодз-» («лаймодзясковый» — ласкавы), суфіксамі «-нмн-» і «-омн-» («жовтимный» —жоўты, «хитромный» — хітры). Частку лексікі складалі вузкадыялектныя словы («гломызда» — старшына, «лох» — мужчына), запазычанні з іншых моў (з грэчаскай, «петрус» — камень, «ахвес» — бог; з цыганскай, «пяньджа» — пяць; з ідыша, «махаль» — нож).

У фанетычных адносінах характарызаваўся асаблівасцямі гаворак Усходняй Магілёўшчыны (напрыклад, мяккім «р»: «цэрь» — зямля, «скирья» — тры). Граматычная будова таксама беларуская.

З цягам часу любецкі лемент аддаліўся ад першапачатковага стану і быў выцеснены так званай адверніцкай гаворкай. Фальклорных твораў на любецкім леменце не зафіксавана.