М – чатырнаццатая літара беларускага алфавіта. Паходзіць з кірыліцкай М («мыслеце»), што ўзнікла на аснове грэка-візантыйскай устаўной М («мі»). У старабеларускай графіцы ў сувязі з функцыянаваннем розных пісьмовых школ і выкарыстаннем розных тыпаў пісьма (устаў, паўустаў, скорапіс) ужывалася ў некалькіх варыянтах, якія дапамагаюць вызначаць час і месца напісання. Абазначала гукі «м», «м'» («мapшaлoкъ», «миля»). Мела лікавае значэнне «сорак». У XVI ст., акрамя рукапіснай, набыла друкаваную форму.

У сучаснай беларускай мове абазначае санорныя змычна-праходныя насавыя губна-губныя зычныя гукі «м», «м’» («мова», «мята» – «м’ата»). Бывае вялікая і малая, мае рукапісную і друкаваную форму. Пры класіфікацыйным падзеле мае значэнне «трынаццаты» (група «м»), пры лічбавай нумарацыі – дадатковае значэнне для размежавання прадметаў пад адным нумарам (шыфр № 8 М).

Loading