MAГHAT (ад сярэднелац. magnatus багаты, знатны чалавек) у феадальную эпоху буйны землеўладальнік, прадстаўнік радавітай знаці ў некаторых краінах Еўропы, асабліва ў Польшчы, BKЛ і Венгрыі. У BKЛ магнаты валодалі вялікімі зямельнымі латыфундыямі з гарадамі, мястэчкамі і тысячамі прыгонных сялян. Некаторыя з іх (напрыклад, Радзівілы, Сапегі) мелі ўласныя войскі і крэпасці.

Выкарыстоўваючы свой уплыў і багацце, магнаты Рэчы Паспалітай займалі ў ёй вышэйшыя дзяржаўныя пасады і фактычна кіравалі дзяржавай. У 1567 г. на Беларусі было 29 магнатаў, кожны з якіх меў больш за 1000 сялянскіх «дымоў» (гаспадарак).

У пераносным сэнсе слова «магнат» выкарыстоўваецца ў дачыненні да буйных прадстаўнікоў прамысловага і фінансавага капіталу.