МАГІСТРАЦКІЯ СЯЛЯНЕ,
«гарадскія» сяляне — катэгорыя сельскага феадальна-залежнага насельніцтва, прыпісанага да маёнткаў, што належалі гарадам; існавала ў 15 — 19 ст. пераважна ў заходняй частцы Беларусі. Гарадское землеўладанне склалася ў 15 — 16 ст. шляхам куплі
магістратамі маёнткаў у прыватных асоб, што пацвярджалася прывілеямі вялікага князя
BKЛ. Такія правы атрымалі
Брэст (1408),
Гродна (1502 і 1506) і інш.
У 1611 г. сейм Рэчы Паспалітай забараніў гарадам набываць маёнткі, магістрацкія сяляне атрымлівалі ў карыстанне зямлю і адбывалі за гэта паншчыну ці плацілі аброк. У 19 ст. некаторыя гарадскія думы прыцягвалі іх да выканання грамадскіх павіннасцей па прыбіранні вуліц, рамонце мастоў і інш. Пасля 6-й рэвізіі (1811) сяляне гарадскіх вёсак абкладаліся падушным падаткам.