НАРОДНАЯ ТВОРЧАСЦЬ, народнае мастацтва — калектыўная мастацкая дзейнасць, якая ствараецца народам і бытуе ў народных масах, адлюстроўвае яго жыццё, погляды, ідэалы. Уключае ўсе віды непрафесійнага мастацтва: народную паэтычную творчасць (фальклор), народную музыку, народны тэатр, народны танец, народнае дойлідства, народнае дэкаратыўна-прыкладное мастацтва, самадзейнае мастацтва, самадзейнае мастацтва музычнае і інш.

Зарадзілася ў глыбокай старажытнасці, з'яўляецца асновай сусветнай мастацкай культуры. У народнай творчасці — вытокі прафесійнага мастацтва. На працягу развіцця народная творчасць таксама адчувала ўплывы прафесійнай мастацкай культуры, перапрацоўвала і дапасоўвала яе дасягненні ў адпаведнасці з мясцовымі густамі і патрабаваннямі. Характэрная рыса народнай творчасці — калектыўнасць: творы асобных майстроў пастаянна ўдасканальваюцца калектывам, што спрыяе ўзнікненню і развіццю традыцый, якія перадаюцца з пакалення ў пакаленне. Нароўні з калектыўнасцю выканання ёй уласціва імправізацыйнасць, таму замацаваныя шматвяковым адборам традыцыі зазнаюць пастаянныя, але толькі частковыя спецыфічныя змены. У народнай творчасці стваральнікі твора адначасова з'яўляюцца яго выканаўцамі, а выкананне ў сваю чаргу можа стаць тым варыянтам, што ўзбагачае традыцыю; важную ролю адыгрывае таксама цесны кантакт выканаўцаў з рэцыпіентамі мастацтва (гледачамі, слухачамі), якія часта могуць выступаць удзельнікамі творчага працэсу. Адметная рыса народнай творчасці — яе сінкрэтызм, высокамастацкае адзінства яе відаў: у народна абрадавых дзействах зліваліся паэзія, музыка, танец, тэатр, дэкаратыўнае мастацтва; у народным жыллі непадзельнае цэлае стваралі архітэктура, разьба, размалёўка, кераміка, вышыўка і інш.; народная паэзія цесна звязана з музыкай. Вывучаюць народную творчасць фалькларысты, этнографы, мастацтвазнаўцы.

На Беларусі народная творчасць узнікла на агульнай усходне-славянскай глебе, але выпрацавала свае адметныя нацыянальныя рысы. На змест і форму беларускай народнай творчасці ўплывалі гісторыка-эканамічныя, сацыяльна-палітычныя, прыродна-кліматычныя ўмовы, моўныя, псіхалагічныя і іншыя асаблівасці развіцця беларускага этнасу. Яна вызначаецца глыбокімі каранямі, што зыходзяць з часоў першабытнага грамадства, багаццем творчай фантазіі, арыгінальнасцю і цэласнасцю мастацкай задумы, сілай і шчырасцю пачуцця, разнастайнасцю выяўленчых сродкаў, гарманічным спалучэннем практычнай мэтазгоднасці і дэкаратыўнага аздаблення, высокім густам і тонкім адчуваннем творцаў і выканаўцаў.

Сучасная народная творчасць вызначаецца актыўным засваеннем рэчаіснасці ў спалучэнні з беражлівым захаваннем, адраджэннем і развіццём старажытных традыцый. Інстытут мастацтвазнаўства, этнаграфіі і фальклору Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі з 1970 года выдае серыю «Беларуская народная творчасць».