НЕАРЭАЛІЗМ (ад неа ...+ рэалізм) — літаратурна-мастацкая плынь 1940 — 1960-х гг., што характарызуецца творчым выкарыстаннем традыцыяў класічнага рэалізму і дэмакратычнага мастацтва, паглыбленай цікавасцю да грамадскага і асабістага жыцця простых людзей, паслядоўнай гуманістычнай пазіцыяй, непрыняццем элітарных і антыгуманных тэндэнцыяў розных формаў мадэрнізму, яснасцю і прастатой моўна-вобразных сродкаў адлюстравання, шырокім выкарыстаннем народнай мовы.

Паняцце неарэалізму ўмоўна выкарыстоўваецца пры аналізе твораў літаратуры і выяўленчага мастацтва, створаных сучаснымі заходнееўрапейскімі і амерыканскімі пісьменнікамі і мастакамі дэмакратычнага і рэалістычнага кірунку.

Італьянскі неарэалізм сярэдзіны мінулага стагоддзя станоўча паўплываў на развіццё еўрапейскага рэалістычнага мастацтва, у т.л. мастацтва сацыялістычных краінаў. Але ў 2-й палове 1950-х гг. выявілася эстэтычная абмежаванасць гэтага метаду, які не здолеў глыбока раскрыць складаныя супярэчнасці новай сацыяльна-палітычнай рэальнасці і ў шэрагу выпадкаў падмяняў (асабліва ў творчасці менш таленавітых паслядоўнікаў выдатных італьянскіх рэжысёраў) мастацкі аналіз эмпірызмам і натуралізмам. У найлепшых сваіх здабытках неарэалізм стаў этапам у развіцці літаратуры і мастацтва, дасягненні якога арганічна ўвайшлі ў сучасны прагрэсіўны кінематограф, літаратуру і выяўленчае мастацтва.