Ё – сёмая літара беларускага алфавіта. Мае паходжанне спалучэннем літары «е» з дыякрытычнымі (адметнымі) знакамі. У старажытнабеларускай пісьменнасці гук «о» пасля мяккіх зычных абазначаўся літарай «е» («меді»), спалучэннем «іо» («ліось»), а часамі па-свойму гучнай літарай «о» («всо»). У сучаснай беларускай мове абазначае лабіялязаваны (са своеасаблівым вымаўленнем) галосны гук «о» задняга раду сярэдняга пад'ёму і мяккасць папярэдняга зычнага («вёска» – «в'оска), а ў пачатку слова, пасля галосных, «еў» і «ы» і апострафа – спалучэннем гукаў «йо» («ёрш» – «йорш»). Літара «ё» бывае вялікая і малая, мае адпаведную рукапісную і друкаваную форму. Пры класіфікацыйным падзеле мае значэнне «сёмы» (група «ё»), пры лічбавай нумарацыі – дадатковае значэнне для адрознівання прадметаў пад адным абазначэннем. Беларускія і пазамежныя фальклоразнаўцы, пісьменнікі, выкарыстоўваючы значэнне гука і літары «ё» як у народным, так і ў спецыфічна навуковым значэнні (В. Дунін-Марцінкевіч, Ф. Багушэвіч, I. Насовіч, Я. Купала, Я. Колас, I. Мележ і інш.), глыбока засведчылі значэнне гукаў і на іх аснове літар «е» і «ё». Скажам, так простае, але шматзначнае : «Е ў цябе, куме, запалкі?» – «Ё». Тут і «е», і «ё» замяняюць не толькі асобныя словы, але і паняцці.

Loading