ВЫГНАННЕ — пакаранне людзей (звычайна парушальнікаў маральных, прававых або рэлігійных норм) шляхам выгнання іх з племя,
абшчыны, горада. У перыяд першабытнаабшчыннага ладу было раўназначна смерці; у рабаўладальніцкім і феадальным грамадствах суправаджалася пазбаўленнем маёмасці і правоў. У гісторыі Беларусі феадальнага перыяду вядома таксама пад назвай баніцыя. Выкарыстоўвалася ў практыцы сялянскіх
копных судоў, у гарадах з магдэбургскім правам і інш.
Выгнанне служыла сродкам феадальнага прыгнечання залежнага насельніцтва. Перад выгнаннем людзей (вываланцаў) саджалі ў
астрог, білі бізунамі; ім забаранялася вяртацца ў сяло,
горад і нават набліжацца да яго бліжэй чым за 30 міль.