ЗАХОДНЯЕ ПАЛЕССЕ – гісторыка-этнаграфічны рэгіён Беларусі, які займае большую частку тэрыторыі Брэсцкай вобласці.

Вызначаецца адмысловай прыродай, заходнепалескімі гаворкамі, якія здаўна ўжывалі валыняне, бужане, дрыгавічы, яцвягі. У ВКЛ утваралі аўтаномную Берасцейскую зямлю, мелі мясцовы сойм. Брэст адзін з першых у тагачаснай краіне ў 1390 г. атрымаў самакіраванне паводле магдэбургскага права.

У канцы XVI – 1-й палове XIX стст. на духоўнае жыццё краю моцны ўплыў мела уніяцтва. Пасля далучэння да Расійскай імперыі ўваходзіла ў Мінскую і Гродзенскую губерні, у складзе Польшчы – у Палескае ваяводства. Вызначалася адметным фальклорам, своеасаблівымі народнымі абрадамі і адзеннем (кобрынскі і маларыцкі строй), промысламі.