ЗАСЕЎКІ – традыцыйны земляробчы
абрад пачатку адкрыцця сяўбы. Суправаджаліся комплексам старажытных звычаяў, павер’яў, рытуальных дзеянняў, якія адпавядалі той ці іншай стадыі аграрна-земляробчых працэсаў (гл. таксама
Заворванне,
Зажынкі,
Дажынкі, Провідкі).
Паводле народнага календара і яго разнастайных феналагічных прыкмет для сяўбы розных культур існавалі свае тэрміны. Важнейшымі перадумовамі былі адпаведны рэжым глебы і стан надвор’я, найбольш спрыяльнымі лічыліся цёплыя пахмурныя і бязветраныя дні. Рэальныя перадумовы ўвязвалі з сімволікай месячнага і тыднёвага календара. Поўны месяц асацыіраваўся з поўным коласам, найбольш прыдатнымі для сяўбы лічылі аўторак і суботу, у некаторых мясцінах і пятніцу. У час сяўбы азімых пазбягалі «чарвівага» тыдня (15 — 22 жніўня па старому стылю). У дзень сяўбы ў сялянскай хаце падтрымлівалі ўзорны парадак і чысціню; хата і ніва ва ўяўленнях усходніх славян успрымаліся як двуадзіная іпастась, па аналогіі і пасевы на сялянскай ніве павінны быць чыстымі, без пустазелля. Той жа ідэі падпарадкаваны і рытуальны звычай старанна мыцца і адзявацца ў чыстае
адзенне.
У Падняпроўі пачынаць сяўбу даручалі бездакорным і чыстым хлапчукам-падлеткам. Засеўкі праводзілі збожжам з вянка, звітым мінулым летам з нагоды дажынак. Пасля засевак селянін запрашаў памочнікаў, сваякоў, суседзяў да святочнага стала. Лічылася, чым больш шчодры і разнастайны пачастунак з нагады засеўкі, тым больш багатым будзе ўраджай.
На поўначы сейбіт часам працаваў у полі з сякеркай за поясам, «каб хлеб урадзіўся такім, што яго прыйшлося б ссякаць». У Заходнім Палессі існавала павер’е, што
лён вырасце высокім, калі яго пасее самы высокі чалавек у вёсцы. Падобныя павер'і адрозніваліся лакальнай разнастайнасцю і выступалі больш як сюжэтная аснова абраду, які набліжаўся да тэатралізаванага відовішча. Традыцыйныя элементы засеўкі часткова захаваліся да нашых дзён і знайшлі сваё месца ў сучаснай працоўнай абраднасці.