ЗБАН – ганчарны выраб; гліняная пасудзіна для захоўвання малака і іншых вадкіх прадуктаў. Рабілі з выцягнутым тулавам, пукатымі бакамі, звужаным горлам, дзюбкай і вушкам-ручкай.


Назва «збан» упамінаецца ў помніках старабеларусай пісьменнасці. У наш час большасць мясцовых назваў мае арэальнае пашырэнне: на захадзе Беларусі — збан, на паўночным усходзе — жбан, на ўсходзе і паўднёвым усходзе — кушын, на Прыпяцкім Палессі бытавала назва глечык, на Браслаўшчыне — рўчнік.

У заходніх раёнах збан рабілі на 3 — 6 л з вельмі шырокім вусцем і выкарыстоўвалі яго ў якасці даёнкі. Лакальныя адрозненні ў прапорцыях сілуэта такія ж, як і ў гарлачоў. Выраблялі збаны чорна-задымленыя і паліваныя па ўсёй Беларусі (за выключэннем вёсак, дзе прымянялі архаічную тэхналогію вытворчасці керамікі налепам і фармовачную масу з дамешкам жарствы). Аздаблялі лінейна-хвалістымі контррэльефнымі ўзорамі, глянцаваным арнаментам у елачку, клетку, спіральныя лініі, геаметрычнай і расліннай падпаліўнай ангобнай размалёўкай і каляровымі фарбамі.