ЖАБРАКІ – люд, які ў свой час існаваў за кошт міласціны і ахвяраванняў: беззямельныя і збеглыя сяляне, гарадская бедната, калекі, сіроты, састарэлыя.
Жабравалі і вандроўныя – рамеснікі, манахі, студэнты і інш. Для іх былі падарункі шчодрых людзей і дзяржаўная дапамога (харчаванне, начлег). Бедныя сем'і пасылалі прасіць спажытку сваіх дзяцей. Да шчырых жабракоў у беларусаў была спагада і з-за пастаянных войнаў, ахвяр і страт, а таксама з-за розных эпідэмій. Для заможных была пагарда, калі яны не спрыялі гаротным у час рэлігійных свят і ўрачыстасцей. У ХVІ – ХІХ стст. у
ВКЛ пры гарадскіх магістратах-радах існавалі спецыяльныя службовыя чыны – «старасты калецкія», якія складалі асобныя «рэестры калецкія» і сачылі за жыццём жабракоў.
У ХVІ – ХІХ стст. у многіх беларускіх гарадах (
Капыль,
Магілёў, Слуцк і інш.) ажыццяўлялі дзейнасць адмысловыя суполкі – "цэхі ўломныя", "брацтвы жабрачыя" і інш., якія мелі свае статуты, органы самакіравання, часам – прывілеі, касы ўзаемадапамогі і інш. Часта жабракі, каб захаваць свае «кормныя» сакрэты ці патаемныя справы, хто іх падкормліваў і частку выдзеленых сродкаў браў сабе, карысталіся ўмоўнымі мовамі («
Адверніцкая гаворка», «
Любецкі лемент», «Семежаўскіх жабракоў мова»). З-за гэтых і іншых прычын паслугамі жабракоў у розныя часы карысталіся і розныя прыватныя і дзяржаўныя спецслужбы.
У канцы XX ст. у СССР па пэўных грамадска-палітычных і эканамічных прычынах з'явілася катэгорыя жабракоў пад рознымі назвамі: «бічы», «бамжы» і інш.