ЖНІЎНЫЯ ПЕСНІ, жнейскія, жытныя песні – фальклор летняга цыкла каляндарна-земляробчага перыяду. На Беларусі – адзін з яркіх узораў традыцыйнай сялянска-песеннай класікі.

Песні выконваліся жнеямі на полі і пры вяртанні ўвечары дахаты і падзяляліся на некалькі раздзелаў: зажынкавыя (пачатак жніва), уласна жніўныя і дажынкавыя (канец жніва). 3 іх найбольшым зместам і разнастайнасцю выканання выдзяляюцца ўласна жніўныя, у якіх адлюстроўваліся самыя розныя тэмы: радасць ад чакання працы і новага хлеба, пашана жніўнаму полю, а таксама жаночае нараканне на нялёгкую працу (асабліва для нявесткі, якую строгая свякроў шкадуе менш, чым дачку, ці ўдавы з дзецьмі на панскім полі). Было нямала песень, прысвечаных маладым лірычным пачуццям, каханню (найперш на жніўным полі маці халасцяка нагледжвала нявестку ў асобе не толькі прыгожай, але і працавітай ды цягавітай дзяўчыны). Разам з гэтым па-свойму апяваліся сонца, дождж, вецер, нівы, лес.

Жніўныя песні адрозніваліся мясцовымі матывамі і мелодыямі, суправаджаліся абрадамі «першага снапа», «апошняга снапа» і «завівання барады» (дажынкавыя).