ЖЫТНЯЯ БАБА – вобраз у старадаўніх павер’ях беларусаў і іншых народаў, маці жыта; жаночая паралель "гаспадара" поля – жытня. На Беларусі яе ўяўлялі ў выглядзе фантастычнай жанчыны з каласамі на галаве і зоркамі па баках.
У некаторых мясцінах "бабаю" называлі апошні сноп зжатага жыта, які апраналі ў жаночую
кашулю, завязвалі на ім хустку, урачыста неслі ў хату і спявалі "спарышовыя" песні з пажаданнем добрага ўраджаю ў наступным годзе. Жыта з апошняга снапа ("бабы") часта захоўвалі да наступнага ўраджаю.