Здаецца, што Алеся я ведаю ўсё жыццё. Раней сустракаліся даволі часта — можа, таму, што былі маладымі. І колькі было перагаворана і, што крывіць душой, выпіта! На размовах тых часта ляжаў адбітак штодзённасці, а віно было не заўсёды добрым, але мы тады жылі марамі і верылі, што ўсё лепшае наперадзе. Алесь Каско тады працаваў на пасадзе старшыні абласной пісьменніцкай арганізацыі, і наўкол яго групаваліся творцы слова, у кабінеце старшыні пастаянна нехта знаходзіўся. І толькі даводзіцца здзіўляцца, як у чалавека хапала часу і імпэту, каб пісаць вершы.

Паэзія А.Каско напоўнена шчырай любоўю да сваёй зямлі, радзімы. Чырвонай стужкай у многіх вершах паэта праходзіць трывога за родны край, Бацькаўшчын ... Чытаць далей »

"Нічога больш" – так называецца кніга паэта і публіцыста з Брэстчыны Алеся Каско, што выйшла ў гэтым годзе. Кніга ўвабрала ў сабе як уласна напісаныя новыя вершы, так і пераклады вершаў з іншых моў.

Са слоў аўтара, зборнік вершаў стаў падсумаваннем ягоных мінулых 10 год жыцця, якія сталі перапынкам у яго творчасці. Пра вытокі назвы кнігі "Нічога болей" распавёў сам Алесь Каско:

- Нічога больш – гэта нічога большага не сказаў, чым мог. Мой прынцып такі. Я паказваю сябе, як і кожны, напэўна, паэт. Гэта мая задача, раз дадзена табе звыш ці ад роду, ці ад радзімы. Выказвацца - гэта значыць выказвацца пра ўсё, што цябе хвалюе, што мучыць цябе.

Алесь Каско выдаў шэраг кніг паэзіі, такіх як "Ве ... Чытаць далей »

Абласны літаратурны фестываль 25 лістапада прайшоў на Брэстчыне. Па традыцыі свята распачалося ў Луніне, невялікай вёсцы Лунінецкага раёна. Але галоўнае было наперадзе — цырымонія ўручэння літаратурнай прэміі імя Уладзіміра Калесніка, заснаваная Брэсцкім аблвыканкамам — гэта падзея адбылася ў Лунінецкім доме культуры. Прэмія мае досыць багатую гісторыю. За пяць гадоў існавання яе атрымалі ўжо дваццаць паэтаў і пісьменнікаў Берасцейшчыны. На гэты раз пашанцавала Мікалаю Кавалевічу з Брэста і Алесю Корневу з ... Чытаць далей »

С 24 ноября в выставочном зале Ганцевичского районного краеведческого музея проходит выставка скульптуры и графики «Взгляд» художника-скульптора из города Минска Дениса Кондратьева. На выставке представлено десять графических работ и девять скульптур.

Автор выставки Денис Кондратьев родился в Минске в 1974 г. В 1995 г. окончил Минское Государственное Художественное Училище (МГХУ) им. А.К.Глебова, по специальности скульптор исполнитель. В 2002 г окончил Белорусскую Государственную Академию Искусств (БГАИ), по специальности художник – скульптор. С 1996 г. участник студенческих, и республиканских выставок. С 2002 г. преподаёт в Белорусском Национальном Техническом Университете на кафедре ... Чытаць далей »

Жыхар вёскі Лактышы Ганцавіцкага раёна Іосіф Ленкавец яшчэ ў 2005 годзе сабраў калекцыю народных рыбалавецкіх прылад, з якіх атрымалася сапраўдная музейная экспазіцыя. Размясціў яе ў адным з пакояў вясковага цэнтра культуры і з задавальненнем вядзе экскурсіі. Адных назваў — букет: буц, цясла, выліўка, боўт, даўбенька, таптуха, павук, кош, венцер... Цяпер гэткія словы рэдка пачуеш ад сучасных рыбакоў. Каля 80 экспанатаў, у тым ліку і розных браканьерскіх штучак, налічвае лактышоўская галерэя, адзіная ў Беларусі, як сцвярджае сам Ленкавец.

Навумавіч, гэтак клічуць яго аднавяскоўцы, п ... Чытаць далей »

Город Ганцевичи и деревню Люсино Ганцевичского района 5 ноября посетил Михаил Мицкевич – сын классика и основоположника белорусской литературы, народного поэта Беларуси Якуба Коласа (настоящее имя Константин Мицкевич).

В места, где жил и работал его знаменитый отец, Михаил Константинович наведался вместе с дочерью и внуком. В ходе своего визита в гордое Ганцевичи они познакомились с историей и самобытностью Ганцевичского района, посетили районную библиотеку, Аллею письменности, на которой установлен бюст Якуба Коласа, встретились с представителями органов м ... Чытаць далей »

Завічкай на Ганцаўшчыне называюць жонку брата ці сваячку. Адсюль - і назва народнага аўтэнтычнага фальклорнага гурта - "Завіца": усе ў ансамблі - сваякі і родзічы. 

Дзейнічае ён пры СДК вёскі Раздзялавічы. Ініцыятар стварэння "Завіцы"- Соф'я Мікалаеўна Рабцэвіч, знаўца мясцовых песень, прымавак, прыказак і абрадаў. Уся гэтая ўнікальная спадчына і стала рэпертуарам самадзейных артыстак, што добра вядомыя ўжо на Палессі.

Хата ў Соф'і Мікалаеўны - нібы этнаграфічны музей: самаробныя ручнікі, посцілкі, дыванкі - паўсюль. А якія вышываныя навалачкі на падушках! А якія непаўторна духмяныя караваі! Гэткія ж непаўторныя і песні ў "Завіцы": слухаць - не наслухацца!..

Дарэчы, усе песні гур ... Чытаць далей »

Тэатр з’яўляецца адным з найбольш старажытных відаў мастацтва. Ён быў вядомым яшчэ ў старажытнай Грэцыі. У Беларусі ён узнік у 16 стагоддзі. Тэатр аб’ядноўвае ў сабе розныя віды мастацтва – музыку, літаратуру, харэаграфію, выяўленчае і дэкаратыўнае мастацтва. Менавіта па гэтаму ён з’яўляецца распаўсюджаным жанрам. У нашым раёне добра вядомы народны тэатр "Паланіца" Вялікакруговіцкага сельскага Дома культуры, які быў заснаваны у 1996 годзе. У кожнага чалавека ёсць свае захапленні, а яшчэ лепей, калі гэтыя захапленні на карысць не толькі сабе, а і людзям. Менавіта гэта і робяць удзельнікі тэатра. Падмуркам для гэтага калектыва была агітбрыгада, якую амаль 30 гадоў таму назад стварыла дырэктар клубнай установы Чэбатарэнка Ванда Іванаўна. У тыя часы праз сатыру і ... Чытаць далей »

Актеры наших национальных и академических театров часто жалуются на то, что платят им мало и вообще в маленькой Беларуси нет настоящей театральной жизни. Они хотят уехать за длинным рублем, хорошей ролью и, в конце концов, за славой в Москву или Питер. И зная об этих мечтах, сегодня так трудно поверить в энтузиазм людей, которые выходят на сцену, не получая за это ни копейки. Но шукшинские "чудики" все-таки встречаются. Например, в деревушке Ганцевичского района Большие Круговичи. Здесь почти в каждом доме живут знаменитости – актеры народного театра "Паланіца".

Они собираются на репетиции по вечерам, после работы, когд ... Чытаць далей »

Калі прыедзеш у Востраў, дык абавязкова павядуць цябе ў школу, бо школьны музей Міхася Рудкоўскага — галоўная славутасць Вострава. Тут ганарацца земляком, першым прафесійным паэтам Ганцаўшчыны. Зараз кніга, у якой пакідаюць запісы наведнікі, стала тоўстым фаліянтам. А пачыналася ўсё з энтузіязму настаўнікаў і іх вучняў.

Расказвае Марыя Якімчык, стваральніца і нязменная захавальніца музея: "Аднойчы, пасля смерці паэта давялося сустрэцца з вершам, у якім ён спрабаваў уявіць свой лёс пасля адыходу. Там ёсць такія радкі:

Пагавораць усе, пашкадуюць
Ды й забудуць усе пакрысе...

Яны кранулі мяне да глыбіні душы. Я зразумела, што так не павінна быць. Раз ... Чытаць далей »