Сядзібавы дом Апацкіх у Агарэвічах пасля нядаўняй перабудовы пачаў больш нагадваць сучасны катэдж, чым стары радавы маёнтак XIX стагоддзя. І ўсё ж Агарэвіцкая сядзіба – ледзь не адзінае цэласна захаванае да нашых дзён старашляхецкае котлішча на Ганцавіччыне.
Один из самых молодых на Брестчине городов - Ганцевичи - обязан своим появлением "железке", точнее, завершению строительства участка Вильно - Ровно Полесских железных дорог. На территории современного Ганцевичского района в 1884 году появились сразу три станции - Ганцевичи, Люсино и Мальковичи.
Райвыканкамаўская "лятучка” з "К” Адраджэнне і развіццё cяла: сацыякультурны зрэз Памяць пра Подзвіг усяго народа — у помніках, абелісках, музеях баявой славы, выставачных музейных залах. Менавіта пра дзейнасць музеяў Ганцавіцкага раёна ў справе захавання памяці пра Вялікую Айчынную вайну і наогул — у дзейнасці па вывучэнні роднага краю і пойдзе гаворка ў артыкуле. А пісаць ёсць пра што. У раёне, акрамя Краязнаўчага музея, ёсць Музей баявой славы Паўла Зуйкевіча. І калі ў першай ўстанове ваенным гадам адведзены толькі адзін стэнд, дык у Музеі баявой славы, што знаходзіцца ў вёсцы Лактышы, экспазіцыя больш багатая, разнастайная і распавядае не толькі пра жыццёвы ды баявы шлях разведчыка, але і пра старонкі вызвалення краю. Зрэшты, перад намі — сапраўды рэдкі выпадак, калі раён мае адразу дзве значныя музейныя ўстановы, запатрабаваныя і мясцовымі жыхарамі, і гасцямі Ганцавіччыны, прычым кожная з іх вядзе свой кірунак захавальніцкай і даследчыцкай дзейнасці. Як ім зрабіць свой акцэнт у вывучэнні роднага краю і выхаванні сваімі сродкамі моладзі? У гэтым паспрабаваў разабрацца ў час камандзіроўкі.
Мінула больш за 10 гадоў, як яго ўжо няма. Гэта здарылася 16 лютага 1996 года на 61 годзе жыцця. Мне вельмі балюча чытаць Іванавы вершы, нарысы, глядзець у сямейны альбом, перабіраць у памяці ўспаміны пра наша жыццё.
Телефонный справочник – самая обычная на первый взгляд вещь. Полезная, но абсолютно непримечательная. А если этот справочник был выпущен, скажем, в начале прошлого века? Тогда он может стать интересным источником, рассказывающим об историческом прошлом города. Что же говорят старинные справочники о Ганцевичах и его жителях?
Іван Лагвіновіч, без сумнення, — гэта з'ява на творчым небакраі зямлі Берасцейскай. Яркае пацвярджэнне таму — рэгулярнае з'яўленне яго новых вершаў на старонках прэстыжнай газеты "Літаратура і мастацтва", іншых рэспубліканскіх выданняў. У іх адчуваецца высокая патрабавальнасць і адказнасць аўтара, яго дзівоснае валоданне гукамі і мовай Бацькаўшчыны.
У Польшчы прайшоў фестываль "Песнi балот". На сцэну тэатра ў Люблiне выйшаў аўтэнтычны фальклорны калектыў "Завiца" з в. Раздзялавiчы Ганцавiцкага раёна.
Полесская деревня Будча в Ганцевичском районе похожа на островок среди болот. С клочка суши на реке Лань, названном когда–то Замошьем, и началась более 500 лет назад история этого места. Первое упоминание Будчи в древних актах датируется 1515 годом: в архивах Москвы сохранилась купчая, по которой деревни Чиновичи и Буча продавались «навечно» за 150 коп. Копа, литовская «валюта» тех времен, равнялась 60 грошам. Впоследствии Буча стала Будчей и не однажды поменяла хозяев.
Іншае |
Праглядаў: 4226 |
Аўтар: Татьяна ГРИНКЕВИЧ-Беларусь Сегодня |
Дабавіў: admin |
Дата: 22.12.2009
Едем в Ганцевичи! Чтобы понять, почему из города уезжают местные жители. То есть мы направляемся им навстречу. В Минск едут отовсюду, и для ответа на вопрос, почему, подошел бы любой средний провинциальный райцентр.
Іншае |
Праглядаў: 3692 |
Аўтар: Виктор ПОНОМАРЕВ, Юрий БАКЕРЕНКО |
Дабавіў: admin |
Дата: 29.11.2009
Будучи в городе Ганцевичи, я узнал о музее рыболовства, созданном в сельском клубе деревни Локтыши. Ни о чем подобном я раньше не слышал, а, как известно, лучше один раз увидеть...
И вот мы в дороге, по обеим сторонам которой то тут, то там мелькают зеркала водной глади рек и озер.
Сёлета спаўняецца 127 гадоў з дня нараджэння класіка нашай нацыянальнай літаратуры - Якуба Коласа. Прапаную ўзгадаць знакамітую трылогію Якуба Коласа "На ростанях", якую многія вывучалі яшчэ ў школе, і зрабіць своеасаблівае падарожжа па мясцінах, што апісваюцца на старонках першых дзвюх яе аповесцей. Тым больш, што трылогія, як вядома, аўтабіяграфічная. Правобразам Лабановіча з'яўляецца сам аўтар, які пасля сканчэння ў 1902 годзе Нясвіжскай настаўніцкай семінарыі працаваў у Люсінскім народным вучылішчы, потым у вёсцы Пінкавічы.
Іншае |
Праглядаў: 4105 |
Аўтар: Автор: Ігар ГРЭЧКА - 7 дней |
Дабавіў: admin |
Дата: 02.11.2009
Легенды о местности, где находятся Ясенецкие курганы впервые довелось услышать от старожилов. По местным преданиям, по ночам здесь можно было увидеть маленькие огоньки, которые связывались с представлениями о кладах, что иногда выходили на поверхность и «пересушивались». Многочисленные предания свидетельствуют, что в курганах спрятаны клады, но это не соответствует действительности. Иногда их ошибочно считают шведскими могилами. Придуманные рассказы о том, что курганы — это шведские, татарские или французские могилы, как раз привлекали «кладоискателей», которые варварски разрушали исторические источники, охраняемые законом.
Жаночы погляд на сваю эпоху, зафіксаваны пісьмова, — рэдкая з’ява ў вякі мінулыя. Аж да ХХ стагоддзя ролі летапісцаў і хранікёраў даставаліся мужчынам. Для іх знамянальнай падзеяй былі, напрыклад, выбары на сойме, а для белагаловых — прыезд сватоў ці нараджэнне дзіцяці. Тым не менш, асобныя спадарыні, не пазбаўленыя пісьменніцкай жылкі, адважна браліся за пяро, занатоўваючы свае надзённыя радасці і клопаты ў спадзяванні на спагадлівых чытачоў. Мемуары шляхцянкі ХІХ ст.
На працягу двух гадоў мы, вучні 8 класа Нацкай сярэдняй школы, разам са сваім класным кіраўніком В. М. Вадап'ян вядзём даследчую работу аб таямніцах ясянецкіх каталіцкіх могілак — месцы пахавання шляхецкіх родаў Вендорфаў і Яленскіх. Зразумела, да моманту, калі прадстаўнікі іх адышлі ў нябыт, яны недзе жылі, дзейнічалі. Мы падумалі, што людзі, якія з такой пашанай клапаціліся аб захаванні памяці сваіх продкаў, не маглі не пакінуць след пражывання на зямлі. Толькі дзе ён?
Улічваючы тыя факты, што вёска Ясянец знаходзіцца на мяжы з Мінскай вобласцю, а раней тэрытарыяльны падзел быў іншым, мы вырашылі звярнуцца да гістарычных звестак аб Клецкім раёне. Атрымаць іх нам дапамаглі дырэктар Галынкаўскай сярэдняй школы Ларыса Анатольеўна Пухнач і навуковыя супрацоўнікі Клецкага гісторыка-энтаграфічнага музея. Л. А. Пухнач арганізавала для нас экскурсію да сядзібна-паркавага комплексу "Галынка".
Гісторыю з заходнімі беларускімі землямі трэба аднесці да 1921 года – года падпісання Рыжскага мірнага дагавора, па якому да Польшчы адышла значная частка заходне-беларускіх зямель з насельніцтвам 3,4 мільёна чалавек. Успаміны відавочцаў – жыхароў Заходняй Беларусі, якія захоўваюцца ў Баранавіцкім дзяржархіве, дазваляюць падрабязна ўявіць становішча на тэрыторыі Баранавіцкай вобласці. "Цяжкім і бязрадасным было жыццё рабочых г. Баранавічы пад прыгнётам белапалякаў. Разбурэнні першай імперыялістычнай вайны так і не былі ўхілены. Баранавічы ніколі не мелі буйных прадпрыемстваў, не будавалі іх і пры панскай Польшчы, калі не лічыць мясакамбіната, які працаваў на экспарт сваёй прадукцыі за мяжу, што цалкам адпавядала назначэнню Заходняй Беларусі як калоніі. У горадзе заўсёды была вялікая колькасць беспрацоўных, якія раслі і за кошт выхадцаў з вёсак. Вёска пастаянна выштурхоўвала людзей, пазбаўленых сваіх невялікіх надзелаў зямлі. Удзельная вага прамысловасці Заходняй Беларусі па ўсёй Польшчы складала толькі 3 працэнты, а ў Баранавіцкай вобласці яшчэ менш. Польскі ўрад у Баранавіцкай вобласці ліквідаваў вінакурэнепатачную і крухмальную прамысловасць, у той час калі па пасяўной плошчы бульбы вобласць займала адно з першых месцаў у Польшчы.
Калі вы маеце нейкую інфармацыю пра гісторыю, культуру, этнаграфію Ганцаўшчыны і хацелі б яе змясціць у сеціве,
вы можаце звязацца з намі напісаўшы ў форму зваротнай сувязі.