БУКВАР, азбука – пачатковы падручнік для навучання чытанню і пісьму. З часу ўзнікнення пісьменнасці на ўсходнеславянскіх землях і да 2-й паловы XVI ст. навучанне грамаце адбывалася на дошчачках, берасцяных сшытках з алфавітам (у Брэсце знойдзены самшытавы грэбень канца XII – пачатку XIII стст. з кірылічным алфавітам).

Першым усходнеславянскім букваром лічыцца падручнік, выдадзены I.Фёдаравым у 1574 г. у Львове. З 1590-х да 1653 г. на Беларусі выдадзена 16 буквароў – больш за палову такіх выданняў на ўсходнеславянскіх землях, што сведчыць пра высокі ўзровень спасціжэння граматы нашымі продкамі. Тэрмін «Азбука» ў загалоўку кнігі ўпершыню засведчаны ў віленскім (1596 г.), «Буквар» – у іеўеўскім (1618 г.) выданні.

З 1631 г. назва «буквар» пастаянная ў беларускім кнігадрукаванні. Буквары ўдасканальваліся па змесце і методыцы, улічваючы ўсходнеславянскія і заходнееўрапейскія, уласна беларускія традыцыі. З канца XVII ст. – пачатку XX ст. беларускамоўныя буквары не выходзілі ў сувязі з забаронай беларускай мовы. У 1906 г. пабачылі свет «Беларускі лемантар, або Першая навука чытання» К.Каганца (быў выдадзены ананімна), «Першае чытанне для дзетак-беларусаў» Цёткі.

У савецкі час выходзілі буквары розных аўтараў. З 1969 г. школьнікі вучацца па буквары, які склаў літаратуразнаўца і перакладчык А.Клышка. Аўтар беларускага, а таксама і буквароў на рускай і польскай мовах, ўзнагароджаны срэбным і залатым медалямі на міжнародных конкурсах.